En 1928, Alexander Fleming estaba traballando sobre a influencia dos virus e observou que se desarrollara mo de forma accidental no plato de cultivo dos estafilococos e que ademáis creárase un círculo ao redor libre de bacterias. Esta casualidade permitiulle que fixera máis investigacións, onde puido observar que o cultivo do mo previña do crecemento dos estafilococos. A esta sustancia Alexander Fleming chamoulle penicilina, por encontrala no fungo Penicillium notatum.
Flemming comentou que esta sustancia parecía ter algunas vantaxes
sobre os antisépticos coñecidos, demostrando que actúa con gran eficacia contra
as bacterias xeneradoras de pus e contra os bacilos da difteria.
Seguramente se tratase dun antiséptico que podía
suministrarse superficialmente ou en forma de inyección, nos casos de
infeccións producidas por microorganismos sensibles da penicilina.
A pesar de descubrir unha sustancia capaz de combatir as
infeccións bacterianas, Fleming e os seus colaboradores non lograron aislar a
penicilina, o primeiro medicamento antibacteriano.
A penicilina produxérono en estado puro en 1940.
O fármaco comezou a utilizarse na Segunda Guerra Mundial,
que grazas a ela salvou moitas vidas.
Comentarios
Publicar un comentario