A primeira vacina.

Edward Jenner, médico británico que inventou a primeira vacina contra a varíola.
En 1796 levou a cabo o seu famoso experimento de inmunización coa linfa da varíola vacina, e naquel momento inaugurouse a era da vacinación.
A varíola das vacas era unha enfermidade que producía unha erupción no ubre destes animais. Os campesiños sabían que os ordeñadores podían contaxiarse da varíola das vacas e ademais tamén observaron que si había unha epidemia de varíola, estes traballadores enfermaban en raras ocasións.

A Edward Jenner a idea da vacina ocorréuselle tras escoitar a unha leiteira do seu pobo “ Eu non collerei a varíola mala porque xa collín a das vacas”. A partir deste momento, Edward Jenner intuiu que esta experiencia podería levarse a práctica e dedicou máis de 20 anos da súa vida a estudiar esta cuestión.

A varíola foi unha enfermidade infecciosa grave, moi contaxiosa a cal foi declarada como erradicada en 1980.
Esta enfermidade estaba causada por dúas variantes de virus que se chamaban Varíola major e Varíola minor.
A varíola major alacanzaba un ratio de mortalidade de 3-35%.
A varíola minor producía un 1% de morte das súas vítimas.
Outros efectos menores solían incluir bostelas na pel e ocasionalmente cegueira debido as ulceracións na córnea. Non houbo ningún tipo de tratamento, a única prevención é a vacinación.
Actualmente a vacina non se administra excepto en casos especiais como son os dos traballadores en laboratorios nos que se conserva o virus.

Para que as vexigas se contaxiaran dunha persoa a outra, era necesario un contacto directo e prologongado, cara a cara. As vexigas tamén se podían transmitir por contacto directo con fluídos corporais infectados ou con obxectos contaminados. Un enfermo de vexigas podería ser contaxioso cando emprza con febre, pero ten a súa máxima capacidade para contaxiar cando comeza a saír as erupcións. Normalmente, nesta etapa a persoa infectada estaba moi enferma e non podía desprazarse. Podía contaxiar ata que lle caira a última bostelas das vexigas.

Periodos da enfermidade:

• Periodo de incubación (duración de 7 a 17 días. Non contaxioso). As persoas non presentan ningún síntoma.
• Síntomas iniciais (duración de 2 a 4 días. Algunhas veces contaxioso). Ente os primeiros síntomas atópanse a febre, malestar, dor de cabeza, vómitos...Neste momento as persoas adoitan sentirse demasiado enferma para seguir coas súas actividades normais. Isto coñécese como a fase do pródomo.
• Primeira erupción (duración duns 4 días. Período máis contaxioso). A erupción maniféstase primeiro na lingua e na boca en forma de manchas vermellas. Estas manchas convértense en chagas que se abren e esparexen grandes cantidades de virus na boca e na gorxa. Case ao mesmo tempo que as chagas se abren na boca, aparece unha erupción na pel que comeza na cara e se estende polos brazos e as pernas, e logo por os pés e mans. Normalmente a erupción esténdese a todo o corpo en 24 horas. Cando aparece a erupción, a febre usualmente é baixa e é posible que o enfermo se sinta mellor.
• Erupción con pústulas (duración duns 5 días. Contaxioso). Os avultamentos convértense en pústulas, moi altas e xeralmente redondas e firmes ao tacto.
• Pústulas e costras (duración duns 5 días. Contaxioso). As pústulas comezan a formar unha casca e logo unha bostela. Ao final da segunda semana despois de aparecer a erupción, a maior parte das chagas formaron bostelas.
• As bostelas comezan a caer (duración duns 6 días. Contaxioso). As bostelas comezan a caer e deixan marcas na pel que se converten en cicatrices en forma de buracos. A maioría das bostelas caerán ás 3 semanas de aparecer a erupción.
• As costras caeron (Non contaxioso). As bostelas caeron. A persoa xa non é contaxiosa, aínda que non é moi seguro.